Μία εκδήλωση αφιερωμένη στην Ελένη Ζώη

 Ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου όλους σας , Μαρία Τοπαλιάν , Μαίρη Μαυρή , Μαρία Αδαμοπούλου, Χρήστο Ρουμπάνη, Λένα , Ντόνα, Μάρω Δούκα , όλους σας που είσασταν και είσαστε μαζί.

 http://www.epohi.gr/portal/politismos/19086-omada-logotexnias-6is-dimotikis-koinotitas-diavazontas-kai-parousiazontas-agapimenous-syggrafeis


ΟΜΑΔΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 6ΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ: "Διαβάζοντας και παρουσιάζοντας αγαπημένους συγγραφείς"

Την Παρασκευή 3 Απριλίου, η ομάδα λογοτεχνίας της Κίνησης 6ης Δημοτικής Κοινότητας, στο πλαίσιο της δραστηριότητας «Διαβάζοντας και παρουσιάζοντας αγαπημένους συγγραφείς», ξεκίνησε τον πρώτο κύκλο εκδηλώσεων/παρουσιάσεων στον κινηματογράφο Αλκυονίς, με τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου.
Η αρχή έγινε με έναν από τους σπουδαιότερους μεταπολεμικούς συγγραφείς, τον Αντρέα Φραγκιά (1921-2002), ενώ η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή της ταινίας «Καγκελόπορτα», του Δημήτρη Μακρή, που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του συγγραφέα.
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στην Ελένη Ζώη, μια από τις πιο σημαντικές παρουσίες της Κίνησης, που απρόοπτα και πρόωρα έφυγε από τη ζωή την προηγούμενη μέρα.
Η Κίνηση της 6ης Δημοτικής Κοινότητας δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2008 από κατοίκους που πρόθεση είχαν να εμποδίσουν την κοπή των δέντρων στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Όπως μας λέει όμως η Μαρουλίνα Πλακάκη «βαθύτερη αιτία ήταν να κάνουμε καλύτερη την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητά μας. Θέλαμε να ζούμε ειρηνικά και να απαντάμε στα φαινόμενα μισαλλοδοξίας και ρατσισμού που είχαν παρουσιαστεί στη ζωή μας με αλληλεγγύη και πολιτισμό. Από τότε, αντιμετωπίζουμε δυναμικά τα προβλήματα της γειτονιάς μας και καταγράφουμε τα θετικά της περιοχής μας. Η Κίνηση, σε αυτά τα 7 χρόνια, έχει αναπτύξει πολυποίκιλες δραστηριότητες που αφορούν, μεταξύ άλλων, την καθαριότητα, την επικινδυνότητα των κτιρίων αλλά και την παραβατικότητα, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά, συνεργάζεται με τα σχολεία της γειτονιάς και το ΚΕΘΕΑ, συμμετέχει στο Αντιφασιστικό Δίκτυο και, τελευταία, με άλλες ομάδες στο Πεδίον του Άρεως».  Γι’ αυτήν την Κίνηση και τις δραστηριότητές της, και ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου της Αθήνας, ενδιαφέρθηκε πολύ η Μάρω Δούκα, όπως μας είπε η Μαίρη Μαυρή, η οποία ήταν συνυποψήφια της για το ΔΣ. «Μετά από κάποιες συνεδριάσεις, προέκυψε η ιδέα της Ομάδας Λογοτεχνίας η οποία χωρίζεται σε μικρότερες ομάδες που η καθεμία μελετά έναν συγγραφέα που δεν είναι εν ζωή πια, το έργο και την εποχή του. Ο Αντρέας Φραγκιάς είναι ο πρώτος που παρουσιάσαμε, ενώ παρευρέθηκαν η γυναίκα και η κόρη του. Σ’ αυτή την ομάδα, δούλεψαν η Ηλέκτρα Στροβιλίδου, ο Χρήστος Ρουμπάνης κι εγώ, εστιάζοντας σε δύο βιβλία, στα Λοιμός και Καγκελόπορτα». Για ένα διάστημα, όσο είχε χρόνο, συμμετείχε και η καθηγήτρια νεοελληνικής φιλολογίας Έρη Σταυροπούλου, ενώ η δουλειά μοιράστηκε σε τρία μέρη: βιογραφικά στοιχεία, χαρακτήρες, σύγκριση της εποχής του Φραγκιά με τη σημερινή.
«Είναι θαυμάσιο να διαβάζεις έναν συγγραφέα, να τον γνωρίζεις καλά, και μετά να ξαναδιαβάζεις τα βιβλία του με άλλη ματιά» συνεχίζει η Μαίρη. «Όταν καλείσαι να το πεις και σε άλλους, τα διαβάζεις πιο προσεκτικά, πιο ευαίσθητα, αυτό κάνει την ανάγνωση πιο ερευνητική».

Σοφία Ξυγκάκη


ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ: Να ανυψωθεί ο αναγνώστης από δέκτης σε πομπό

Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία μιας τέτοιας ομάδας λογοτεχνίας; Φοβάστε ότι σημαντικοί συγγραφείς θα ξεχαστούν, μαζί και η εποχή που εκπροσωπούν;
Πρόθεσή μου, αρχικά, ήταν να μην «εμπλακούμε» με το υστερόβουλο «δούναι και λαβείν» που ορίζει και περιορίζει τις προτιμήσεις και τις επιλογές μας στην ανάγνωση, όταν πρόκειται για συγγραφείς που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Με στενοχωρούσε επίσης και το ότι σημαντικοί συγγραφείς, χθεσινοί μόλις, είναι σχεδόν άγνωστοι ή λησμονημένοι σήμερα. Μ’ αυτές τις σκέψεις, ήρθα σε επικοινωνία, χάρη στην παραμυθού και ταξιδεύτρια Μαρουλίνα Πλακάκη, με τη θαυμαστή Κίνηση Κατοίκων της 6ης Κοινότητας. Η πρότασή μου δεν ήταν άλλη από την αναζήτηση της δυνατότητας να «ανυψωθεί» συνειδητά ο αναγνώστης, μέσα από τη δική του προσπάθεια και δοκιμασία, από παθητικός δέκτης ενός βιβλίου σε δυναμικό πομπό σκέψεων, συγκινήσεων, γνώσεων, αξιών.
Τώρα που το σκέπτομαι, όμως, με αφορμή το ερώτημά σας, το θέμα δεν είναι αν λησμονηθεί ένας σημαντικός συγγραφέας και μαζί μ’ αυτόν και η εποχή που εκπροσωπεί. Ο συγγραφέας, έτσι κι αλλιώς, σημαντικός θα παραμείνει. Το θέμα είναι εμείς, οι απόγονοι-επίγονοι, τι κάνουμε, πού πατάμε, πώς προχωράμε, πώς διεκδικούμε το μέλλον, αν αγνοούμε το «εγγύς» παρελθόν, αν δεν είμαστε σε θέση, ως αναγνώστες της λογοτεχνίας και της ζωής, να παραλάβουμε τη σκυτάλη και να την πάμε παραπέρα…

Πώς επιλέγονται αυτοί οι συγγραφείς; Είναι μόνον Έλληνες;
Ναι, αρχικά, μόνον Έλληνες. Όχι βέβαια από καμιά διάθεση εσωστρέφειας, αλλά γιατί από τους δικούς μας κυρίως συγγραφείς θα οπλιστούμε με τα εφόδια εκείνα που απαιτούνται για να συνομιλήσουμε επί της ουσίας και με τους ξένους… Μ’ εκνευρίζει αφάνταστα η ξενομανία-επαρχιωτισμός που, λίγο έως πολύ, μας έχει όλους διαποτίσει. Τι με νοιάζει εμένα, λέω τώρα, το δέος για τον τάδε «σημαιοφόρο» Ευρωπαίο ή Αμερικανό, αν δεν έχεις διαβάσει το «Πλήθος» του Φραγκιά;
Ως ξεκίνημα, λοιπόν, εκτός από τον εμβληματικό Αντρέα Φραγκιά, πρότεινα άλλους πέντε από τους «δικούς μου» Έλληνες συγγραφείς, περισσότερο ως δείγμα παρά ως κανόνα. Τον Πέτρο Αμπατζόγλου, εισηγητή του ρεαλιστικού «παραλόγου», που αποτυπώνει εύστοχα με σαρκαστική, παραληρηματική διάθεση την εποχή του. Τον Αριστοτέλη Νικολαΐδη, έναν από τους «απαιτητικότερους» συγγραφείς-διανοητές της γενιάς του. Τον Νίκο Κάσδαγλη, τον εκ νέου εισηγητή του λαϊκού, κοινωνικού ρεαλισμού, που μας «κληροδότησε» τους «Κεκαρμένους», βιβλίο-αναφορά, και ένα από τα δραστικότερα κείμενα για τη Μακρόνησο. Την ευθύβολη λατρεμένη Μέλπω Αξιώτη, τέλος, και την παραμελημένη Γαλάτεια Σαράντη, μια από τις πιο στοχαστικές φωνές του εσωτερικού μονολόγου… Εύχομαι να ακολουθήσουν, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τις προτάσεις τώρα και τη διάθεση της Ομάδας, ο Χατζής, ο Χάκκας, ο Ιωάννου, η Μιλλιέξ, η Έλλη Αλεξίου, η Καίη Τσιτσέλη, η Λιλή Ζωγράφου…

Ο τίτλος Διαβάζοντας και Παρουσιάζοντας βρίσκεται στον αντίποδα της κλειστής λέσχης ανάγνωσης. Θα βλέπατε να δημιουργούνται τέτοιες ομάδες και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας;
Αυτός κυρίως είναι ο στόχος. Εκτός από αυτό, όμως, η εκδήλωση για τον Φραγκιά, για παράδειγμα, θα μπορούσε να επαναληφθεί και σε όποια άλλη γειτονιά, συμβάλλοντας στη συνεργασία και στην επικοινωνία των Αθηναίων δημοτών μεταξύ τους. Για όλα αυτά, βέβαια, απαιτείται αφοσίωση, μεθοδικότητα, οργάνωση και φυσικά άμεση συμμετοχή των κατοίκων.
Εδώ οφείλω να τονίσω ότι η Κίνηση Κατοίκων της 6ης Κοινότητας όχι μόνο αγκάλιασε εξαρχής και με συγκινητική προθυμία την «ιδέα» μου, ενώ θα μπορούσε να με «στείλει» ευγενικά από εκεί που ήρθα, εφόσον είχε και έχει τόσα άλλα επείγοντα να την απασχολούν, αλλά και για την εκδήλωση - παρουσίαση του Φραγκιά, πέρα από μια δύο συζητήσεις που είχα από κοινού με τη Μαίρη Μαυρή, τον Χρήστο Ρουμπάνη και την Ηλέκτρα Στροβιλίδου, δεν κούνησα ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι. Υπεύθυνοι για όλα, και με επιτυχία, ήταν οι ίδιοι, υποστηριζόμενοι, εννοείται, από την Κίνηση. Πώς, λοιπόν, να μην τους θαυμάζω; Και πώς να μη λυπάμαι κι εγώ μαζί με τη Μαρία Τοπαλιάν, τη Μαίρη Αδαμοπούλου, τη Μαρουλίνα, τη Μαίρη, για τον απρόσμενο χαμό της αλησμόνητης, και για μένα, ευγενικής και αποφασισμένης Ελένης Ζώη; Τελευταία φορά, πριν από λίγο καιρό, είχαμε σταυροφιληθεί στο Σύνταγμα.
Τελειώνοντας, επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο, θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια τον Θανάση Μήνα για τη συμπαράστασή του και τις εκδόσεις Κέδρος για τα βιβλία που πρόσφεραν στην Κίνηση.

πηγή: epohi.gr