οι ουρανοί αγάλονται .... Χρόνια Πολλά !!

 χαίρεται η φύσις όλη.... , αγάπη και καλοσύνη να μπει στ'αρχοντικά μας ! (εκ βαθέων).

του Σωτήρη Τσιλίκα
Χριστούγεννα.

Εννιά χρονώ παιδί. Τους πήραν και το σπίτι. Τα πήραν όλα.
Η μαμά να κλαίει. Ο μπαμπάς απόμακρος και σκυθρωπός.

Σε μια αποθήκη.
Και το τρίχρονο να θέλει τα παιχνίδια του.
Έξω λένε τα κάλαντα. Παραμυθένια η μαγεία του χιονιού.
Στην κατσαρόλα αργοβράζουν τα πράσσα με μυρουδιά λιόλαδου. Υπάρχει και ψωμί.
Εννιά χρονώ παιδί.
Οδυνηρό ανεξίτιλο μαρκάρισμα στην ψυχή.
Στη σκόνη του χρόνου θα συνέλθει.
Τώρα ζει και νοιώθει. Παγωνιά. Δεν έχει δικαιώματα. Δεν έχει τίποτα. Σιωπά. Τι να πει; Μήπως φταίει αυτός;
Και η μαμά να κλαίει. Και ο μπαμπάς απόμακρος. Και το μικρό να ζητάει.
                                                       

cinnamon and love

Ετίναξε την ανθισμένη αμυγδαλιά
με τα χεράκια της
κι εγέμισ’ από άνθη η πλάτη
η αγκαλιά και τα μαλλάκια της.
Κι εγέμισ’ από άνθη...

Αχ, σαν την είδα χιονισμένη την τρελή
γλυκά τη φίλησα
της τίναξα όλα τ’ άνθη από την κεφαλή
κι έτσι της μίλησα:
Της τίναξα όλα τ’ άνθη...

Τρελή, σαν θες να φέρεις στα μαλλιά σου τη χιονιά
τι τόσο βιάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει η βαρυχειμωνιά,
δεν το στοχάζεσαι;
Μονάχη της θε να `ρθει...

Του κάκου τότε θα θυμάσαι τα παλιά
τα παιχνιδάκια σου
σκυφτή γριούλα με τα κάτασπρα μαλλιά
και τα γυαλάκια σου.
Σκυφτή γριούλα...

Λοφόκλειστος μπαρ και ερρι κεικ . Για την αδελφή μου !

Εκείνο το καλοκαίρι αγοράσαμε μεγάλα ψάθινα καπέλα. Της Μαρίας με κεράσια γύρω γύρω, της Ινφάντας με γαλάζια «μη με λησμόνει» κι εμένα με παπαρούνες κόκκινες σαν τη φωτιά. Έτσι, όταν ξαπλώναμε στα στάχυα, ο ουρανός, τ’ αγριολούλουδα κι εμείς γινόμαστε ένα. «Πού ήσαστε πάλι κρυμμένες;» φώναζε η μητέρα. Τσιμουδιά. Σιγοκουβεντιάζαμε, λέγαμε μυστικά. Τα πριν χρόνια τα λέγανε η Μαρία με την Ινφάντα κρυφά από μένα, γιατί ήμουνα η πιο μικρή. Φέτος όμως... Φέτος η Ινφάντα ξάπλωνε λίγο πιο κάτω, σιωπηλή, κι η Μαρία σ' εμένα τα 'λεγε. Μιλούσε, μιλούσε, στριφογύριζε μέσα στα στάχυα, τα μαγουλά της κοκκίνιζαν, τα μάτια της παίρναν μιαν αλλόκοτη λάμψη. Κι όταν εγώ ξεχνιόμουνα κοιτάζοντας τον ήλιο που πήγαινε να δύσει ή ένα ζουζούνι που πήγαινε στη φωλιά του να κοιμηθεί, η Μαρία θύμωνε. «Μα καλά, δε σ' ενδιαφέρουν αυτά;» φώναζε. «Εγώ φταίω που· κάθομαι και κουράζομαι για να σ' ανοίξω τα μάτια. Δεν πα’ να πιστεύεις πως τα παιδιά τα φέρνουν οι πελαργοί!...»

Πήγαινα ν' απαντήσω, να της πω ότι ήξερα πως τα παιδιά δεν τα ’φερναν οι πελαργοί, πως ίσως το ’ξερα από πάντα, μα με σταματούσε το γέλιο της, ένα γέλιο δυνατό, τρανταχτό, που 'κανε τον καρπό του σταριού να τρέμει καθώς περνούσε απ' τον κάμπο για να πάει στ’ αντικρινό βουνό και να γυρίσει πίσω, ηχώ. Με νευρίαζε τις στιγμές τούτες το γέλιο της Μαρίας. Μάντευα σ' αυτό μια ξεδιαντροπιά που αφαιρούσε το μυστήριο των πραγμάτων και τη γοητεία τους. Και, δεν ξέρω γιατί, όταν τ' άκουγα, μου ’ρχόταν στο μυαλό το περσινό πανηγύρι του Προφήτη Ηλία, όπου είχα δει ένα παιδάκι πεθαμένο, κλεισμένο σε μια γυάλα και βουτηγμένο στο οινόπνευμα, ένα παιδάκι όπως ήταν στην κοιλιά της μάνας του, πριν γεννηθεί.

Τα μεσημέρια δεν ξάπλωνα, ήταν μια συνήθεια που μου ’χε μείνει από μικρή, όταν νόμιζα ότι το να μην ξαπλώνει κανείς το μεσημέρι είναι πράξη επαναστατική, που δείχνει θέληση και ψυχή ανεξάρτητη. Ανέβαινα λοιπόν στην καρυδιά κι εκεί έφτιαχνα λουλουδένια δαχτυλίδια και βραχιόλια από αλογότριχα. Έπειτα τα φορούσα και προσπαθούσα να δω την εικόνα μου στα νερά της στέρνας. Μα ποτέ δεν το κατόρθωνα, γιατί την ώρα ετούτη ο ήλιος έπεφτε καταπάνω της κι έκανε το νερό να γυαλίζει σαν ένα κομμάτι καυτό μάλαμα που σου τύφλωνε τα μάτια. 

                                                                                                Τα ψαθινα καπέλα

μενεξέδες και ζουμπούλια (στην Καιτουλα μας την γιαγιά γαμπίτσα...)

Δώρα δώρο....

Εκπομπή στις 7.11.2013 στο ραδιο hr2 Kultur (Hessen Frankfurt)  „ερέθισμα για σκέψη“, με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Αλμπέρ Καμύ.

Εισαγωγή του παρουσιαστή

Κάποτε ήταν συναγωνιστές, μετά έγιναν πνευματικοί αντίπαλοι: Ζαν Πωλ Σαρτρ και Αλμπέρ Καμύ. Ο Σαρτρ πίστευε οτι είχε με τη μεριά του το Λόγο (ορθολογισμό), τη Δικαιοσύνη, την Πορεία της Ιστορίας προς την Πρόοδο. Κήρυττε τα διδάγματα της Ιστορίας. Ο Καμύ υποστήριζε την ελευθερία του καθένα, η οποία δεν έπρεπε να θυσιαστεί σε καμιά ιδέα, ακόμη κι αν ήταν προοδευτική. Αγαπούσε τη Φύση, το Νότο, την τέρψη της ζωής. Σαν σήμερα πριν 100 χρόνια γεννήθηκε ο Καμύ. Ο Ρούτχαρντ  Στέμπλάιν  θυμάται αυτόν τον τόσο σπουδαίο γάλλο συγγραφέα.

«Ο ήλιος μου μαθαίνει οτι η Ιστορία δεν είναι το παν».


 Αυτή η φράση του Αλμπέρ Καμύ είναι η αγαπημένη μου. Τι σημαίνει αυτό; Υπάρχει κάτι που είναι πιο δυνατό από την ιστορία. 
 Πρόκειται για τη Φύση. Να ζεις σύμφωνα με τη Φύση, αυτή ήταν η επιθυμία του ανθρώπου του Νότου Καμύ. 
Ο Καμύ είχε την τύχη, να αντλήσει την ενέργεια του ήλιου από παιδί. Μεγάλωσε στη Βόρεια Αφρική, στο Αλγέρι. Όταν αργότερα ήταν στο Παρίσι, στην Πράγα, στο Βορρά, αισθανόταν άτυχος (δυστυχής), γιατί του έλειπε ο ήλιος. Ο Καμύ μπορούσε να ζει με τη φτώχεια, δεν τον πείραζε, τη γνώριζε καλά από παιδί. «Η φτώχεια αντέχεται, όσο ο ήλιος λάμπει. Αλλά φτώχεια δίχως ήλιο, αυτό δεν αντέχεται με τίποτα», σκεφτόταν ο Καμύ. Όταν

έπρεπε να  αντικρύσει, πώς ζούσαν οι άνθρωποι στις εργατικές

γειτονιές του Παρισιού, πώς έκαναν την μονότονη δουλειά τους

σε ανήλιαγες φάμπρικες, μελαγχολούσε. 

«Ο ήλιος μου μαθαίνει οτι η Ιστορία δεν είναι το παν».

 Με αυτή τη φράση απευθύνεται ο Καμύ σε λαοπλάνους πολιτικούς, οι οποίοι θέλουν να δρουν κατ’ εντολή της Ιστορίας, που προφασίζονται, οτι αγωνίζονται για ένα καλύτερο μέλλον. Στην εποχή του ήταν συγκεκριμένοι φιλόσοφοοι και πολιτικοί, που ήταν έτοιμοι, να περάσουν πάνω από πτώματα στο όνομα του μέλλοντος, στο όνομα της απελευθέρωσης της εργατικής τάξης. Σήμερα οι παρηγορητές του μέλλοντος εμφανίζονται με άλλα ρούχα. Αυτοί που δίνουν τον τόνο σήμερα δεν διακατέχνται από την έμμονη ιδέα της Ιστορίας, αλλά της Οικονομίας. Μου αρέσει πάρα πολύ επίσης ο τρόπος που ο Καμύ πρόβλεψε την σημερινή εμμονή και την περιέγραψε με λεπτομέρειες. Ο Καμύ ασκούσε ήδη κριτική το 1951, οτι δηλ. 2000 Τραπεζίτες και Τεχνοκράτες κυριαρχούν πάνω σε μια Ευρώπη 120 εκατομμ. κατοίκων, όπου η ιδιωτική σφαίρα της ζωής συμπίπτει ολοκληρωτικά με τη δημόσια ζωή, και όπου  μια απόλυτη υπακοή της Δράσης, της Σκέψης και της Καρδιάς όλο και περισσότερο καθορίζεται από τον ρυθμό της Παραγωγής. Αυτό διαβάζεται σαν ένα σχόλιο για τις σημερινές σχέσεις στην Ευρωπαική Ένωση. Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο καθορίζεται το μέτρο της πολιτικής και οικονομικής δράστηριότητας. Αυτό το ΕΕ-μέτρο, αυτό το βόρειο μέτρο αφορά στην αποτελεσματικότητα, στην  απόδοση, στην οικονομική ανάπτυξη, στη διαφάνεια. Όποιος κάνει πολλά χρέη πρέπει να τιμωρηθεί. Όποιος δεν εργάζεται αποτελεσματικά, πρέπει επίσης να τιμωρηθεί. Όποιου η οικονομία δεν αναπτύσσεται, αυτού το μέλλον καταστράφηκε. Όλοι πρέπει να είναι εξ ίσου αποτελεσματικοί και παραγωγικοί. Ο επαναστάτης του Νότου Καμύ αρνείται  ωστόσο  την κρατική λογική της υπαγόρευσης. Ο Καμύ ασκούσε πολεμική  πριν 70 χρόνια κιόλας, κατά «αυτών των μικροπρεπών ευρωπαίων, που μας δείχνουν το γεμάτο απληστία πρόσωπό τους, όταν δεν μπορούν πια να γελάσουν». Σε μας τους Βόρειους ανθρώπους ευτυχία υπάρχει μόνο στο μέλλον, στο βιβλιάριο καταθέσεων, στη σύνταξη. Ο Καμύ όμως ψάχνει την ευτυχία στη τωρινή στιγμή, στο σήμερα. 
Αυτός ο νότιος μεσογειακός τρόπος σκέψης που δεν αφήνεται να περιοριστεί στην οικονομία και τον ορθολογισμό, αλλά επιδιώκει την ομορφιά, περισσότερη σύνεση και (ηρεμία &) χαλαρότητα, αυτός  ο λουσμένος στον ήλιο τρόπος σκέψης του Καμύ είναι ακόμη

επίκαιρος. Αυτό  με καταγοητεύει. Διαβάζω Καμύ, γιατί λαχταρώ τον Νότο.

Μετάφραση στα ελληνικά Δώρα

Το κείμενο του Καμύ έχει ως εξής:

«Βρέθηκα στα μισά του δρόμου μεταξύ μιζέριας και ήλιου. Η μιζέρια με εμπόδισε να πιστέψω οτι όλα είναι καλά κάτω από τον ήλιο και στην ιστορία. Ο ήλιος μου έμαθε οτι η ιστορία δεν είναι το παν.»

Albert Camus, Πρόλογος στο έργο του

«L’ envers et l’ endroit“  «η καλή και η ανάποδη»

  „Die Sonne lehrt mich, dass Geschichte nicht alles ist.“ Das ist mein

Lieblingssatz von Albert Camus. Was heißt das? Es gibt

etwas, das stärker ist als die Geschichte. Das ist die Natur. Im Einklang mit der

Natur leben, das war der Wunsch des Südmenschen Camus. Camus hatte das

Glück, die Energie der Sonne schon als Kind zu tanken. Er ist in Nordafrika

aufgewachsen, in Algier. Wenn er später in Paris war, in Prag, im Norden, fühlte

er sich unglücklich, weil ihm die Sonne fehlte. Camus konnte mit der Armut

leben, die machte ihm nichts aus, die kannte er von Kindesbeinen an. „Armut ist

erträglich, solange die Sonne scheint. Aber Armut ohne

Sonne, das hältst Du nicht aus“, meinte Camus. Wenn er

ansehen  musste, wie die Menschen in den Pariser

Arbeitervierteln lebten, wie sie in den lichtlosen Fabriken

monotone Arbeit verrichteten, dann wurde er traurig. „Die

Sonne lehrt mich, dass Geschichte nicht alles ist.“ Mit

diesem Satz wendet sich Camus gegen politische Verführer,

die im Auftrag der Geschichte handeln wollen, die vorgeben,

für eine bessere Zukunft zu kämpfen. Zu seiner Zeit waren

das bestimmte Philosophen und Politiker, die bereit waren,

über Leichen zu gehen, im Namen der Zukunft, im Namen

der Befreiung der Arbeiterklasse. Heute treten die

Zukunftsvertröster in einem anderen Gewand auf. Die heute

den Ton angeben, sind nicht mehr von der Geschichte

besessen, sondern von der Ökonomie. Wie Camus die

aktuelle Besessenheit vorausgesehen und bis ins Detail

beschrieben hat, auch das gefällt mir. Camus kritisierte

schon 1951, dass 2.000 Bankiers und Techniker über ein

Europa von 120 Millionen Einwohnern herrschen, wo das

Privatleben vollständig mit dem öffentlichen Leben

zusammenfällt, wo ein absoluter Gehorsam der Tat, des

Gedankens und des Herzens immer mehr vom Rhythmus der

Produktion bestimmt wird. Das liest sich wie ein Kommentar

zu den aktuellen Verhältnissen in der Europäischen Union. In

Brüssel und Berlin wird der Maßstab für das politische und

wirtschaftliche Handeln aufgestellt. Dieses EU-Maß, dieses

Nord-Maß richtet sich aus an Effektivität, Rentabilität,

Wirtschaftswachstum, Transparenz. Wer zu viele Schulde

macht, muss büßen. Wer nicht effektiv arbeitet, soll das

auch büßen. Wessen Wirtschaft nicht wächst, dessen

Zukunft ist verbaut. Alle sollen gleich effektiv und

produktiv sein. Der Rebell des Südens, Camus, verweigert

sich jedoch der diktierten Staatsräson. Camus polemisierte

schon vor 70 Jahren gegen „diese kleinen Europäer, die uns

ihr habsüchtiges Gesicht zeigen, wenn sie nicht mehr lächeln

können.“ Das Glück gibt es bei uns Nordmenschen nur im

Futur, auf dem Sparbuch, bei der Verrentung. Camus aber

sucht das Glück im heutigen Augenblick. Dieses südliche,

mittelmeerische Denken, das sich nicht auf Ökonomie und

Rationalität reduzieren lässt, sondern nach Schönheit

strebt, nach mehr Besonnenheit und Gelassenheit, dieses

Sonnendenken von Camus ist noch immer aktuell. Das

begeistert mich. Ich lese Camus, weil ich mich nach dem

Süden sehne.

hr2 Kultur – Denkanstoß / 7.11.2013

Einst waren sie im Kampfgefährten, dann wurden  sie zu intellektuellen Gegnern: Jean Paul Sartre und Albert Camus. Sartre glaubte die Vernunft auf seiner Seite, die Gerechtigkeit, den Gang der Geschichte hin zum Fortschritt. Er verkündete die Lektionen der Geschichte. Camus behauptete die Freiheit des Einzelnen, die keiner Idee geopfert werden dürfte, und sei sie noch so progressiv. Er pries die Natur, den Süden, den Lebensgenuss. Heute vor einhundert Jahren wurde Albert Camus geboren. Ruthard Stäblein erinnert an diesen so bedeutenden  französischen Schriftsteller.

απομαγνητοφώνηση Günter.

ο Lou Reed με προσεχει...θα σε σκεφτομαι ...

φθινόπωρο

Dammi Amor ( Νταμούχαρη )

summer

http://www.kinfolk.com/film/kinfolk-saturdays-swimming-in-wild-water/

http://www.kinfolk.com/film/an-ode-to-summer/

Maybe…you’ll fall in love with me all over again."
“Hell," I said, “I love you enough now. What do you want to do? Ruin me?"
“Yes. I want to ruin you."
“Good," I said. “That’s what I want too.

Ernest Hemingway, A Farewell to Arms 

...κουμπακια..

Σιορα Ερριετα , ψυχουλα μου...

εις τον αφρο της θαλασσας...

Παραδοσιακή Μουσική - Καντάδες

 Η μουσική και το τραγούδι αποτελούσαν και αποτελούν αχώριστο σύντροφο των ζακυνθινών. το τραγούδι αποτελεί κύριο μέρος στην ζωή των ζακυνθινών, οι οποίοι από τα παλαιότερα χρόνια έως σήμερα το χρησιμοποιούν για να εκφράσουν συναισθήματα χαράς ή λύπης. Η παρουσία και η σημασία που έδιναν οι ζακυνθινοί στη μουσική εντοπίζεται από τα χρόνια της αρχαιότητας, όπου για να τιμήσουν τον Πυθαγόρα, τύπωσαν νόμισμα με την μορφή του και την λύρα. Από τα παλιά χρόνια, στις γιορτές και τα πανηγύρια, τραγουδούσαν ομηρικά άσματα, αναφέρεται κιόλας και ο ραψωδός Σιμωνίδης, ο οποίος τραγουδούσε τα έπη του Αρχίλοχου.

 

Οι αρέκιες προέρχονται από την ιταλική λέξη A Orecchio, που σημαίνει «ακουστικώς» και είναι τα λαϊκά τραγούδια της Ζακύνθου που τα συναντάμε και στα υπόλοιπα νησιά της Επτανήσου. Είναι τραγούδια με ιδιαίτερο στυλ, που τραγουδιούνται με τέσσερις φωνές, χωρίς τη συνοδεία οργάνου. Η αρμονία τους είναι κάπως περίεργη, αφού πολλές φορές η 3η φωνή τραγουδάει ψηλότερα από την 1η φωνή. Αυτόν τον τρόπο οι ζακυνθινοί τον λένε «τέρτσα». Οι αρέκιες ξεκινούν με μια φωνή (σόλο) και κατόπιν η αρμονία συμπληρώνεται με τις άλλες φωνές που ακολουθούν.

Οι ζακυνθινές καντάδες (λέγονται και σερενάτες) είναι το δημοφιλέστερο είδος της έντεχνης επτανησιακής μουσικής. Είναι παλιά παραδοσιακά, πολυφωνικά, μουσικά κομμάτια για χορωδία και τραγουδιόνται με τη συνοδεία κιθάρας και μαντολίνου. Οι στίχοι έχουν ερωτικό περιεχόμενο και είναι μπολιασμένοι με την αγάπη για το ασθενές φύλλο. Άλλοι είναι γραμμένοι από στιχουργούς και άλλοι είναι αυτοσχέδιοι. Τα αρμονικά αυτά τραγούδια με την γλυκιά και νοσταλγική μελωδία και τους ρομαντικούς στίχους εξακολουθούν να προκαλούν ιδιαίτερη συγκίνηση.

 

Οι ζακυνθινές καντάδες και οι αρέκιες άρχισαν να διαμορφώνονται στα νεότερα χρόνια. Με την πτώση της Κρήτης και την κάθοδο των Κρητικών στο νησί, μεταφέρεται η κρητικο-βυζαντινή μουσική. Η ιταλική, επίσης, μουσική έχει βαθιά επίδραση στην τοπική μουσική. Στην πορεία όμως διαμορφώνεται η επτανησιακή, που δεν είναι ούτε ιταλική, ούτε κρητική, μα καθαρά επτανησιακή. Η μουσική είναι για τους ζακυνθινούς έκφραση και αντανάκλαση των ιστορικών συνθηκών που διαμορφώνουν τον ζακυνθινό πολιτισμό. Η ζακυνθινή καντάδα αποτελεί την πιο αγαπημένη μουσική για το λαό. Πρόκειται για μια αρμονική σύνθεση των πιο υψηλών αισθημάτων του λαού της Ζακύνθου σε ομορφιά, χάρη και έκφραση που δίνει τόνο στη ζωή και στο ωραίο.

 

Το φιορο του Λεβαντε (Τζαντε)

Ζάκυθος τση 16 του τρυγητή τση φρουτοχρονιάς του 1802.

Ομπροστά σε μένανε,του Γκράντε Νόμπιλε και Νοδάρου τση Ζάκυθος,Παναγή Κολά του ποτέ Νιόνιου
και στο βενετσιάνικο οφφίτσιό μου που βρίσκεται στση σπιταρώνα τση σιόρας Γκρατσιέλας Σολωμού του ποτέ Τζανέτου,στο καντούνι πάναπεί του Σάντε Μάρκο του Φράγκονε,αριβάρανε,ψυχή μου,πρεμουδάροι από τη μία μερία η σιόρα (ένα όνομα) και ο (ένα άλλο όνομα) και εδόλιανε,ψυχή μου,δελέγκου να σεκρετάρουνε ετούτηνε τη Νότα.


Λ' αφάρ ζε σέριο, και δεν μπορώ να τζι εζαμινάρω αζαταμέντε, μα τάντο μπάστα.
Τζι έβανα ούλους α πάρτε, και θα κάμω τζι εζάμινες σεριαμέντε ως πού να' βρω την γκάουζα, και να μάθω αν είναι κάζο πενσάτο.

κάζο πενσάτο=εξεπιτούτου, κάζο ατσιντέντε=καταλάθος.

love it

yellow

red

full moon

the sooter remains nameles

θερινο ηλιοστασιο .

αρκουδος μου

red light ...

in your room...

letter from dr. Dimitroulia Dora

Abschaltung des griechischen TV ist eine diktatorische Handlung

Αγαπητοί συνάδελφοι και συνεργάτες του Deutschland Radio DLR

Φανταστείτε, η κυρία Μέρκελ aποφασίζει, και χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του FDP μέσα σε μια νύχτα και πάραυτα με την παρέμβαση της αστυνομίας να κλείσει τα κανάλια ARD και ZDF.

Πως θα αντιδρούσατε; Γιατί δεν εκφράζεται αυτή η αναλογία στα σχόλιά σας;

Φανταστείτε, η ΕΡΤ είναι ίσως ο μοναδικός τηλεοπτ. σταθμός μέσα στο έλος των ιδιωτικών ελληνικών καναλιών που προσπαθεί να ασκήσει κάποια στοιχείωδη κριτική και διαθέτει μερικούς αξιόλογους δημοσιογράφους που είναι εναντίον των μέτρων λιτότητας ή τουλάχιστον εκφράζονται προσεκτικά υπέρ τους. Από τώρα δεν υφίστανται πια αυτές οι φωνές και για τους επόμενους τουλάχιστον τρεις μήνες καμία ανάλογη  δημόσια φωνή στην Ελλάδα.

Φανταστείτε, ασκείται κριτική στον Ερντογκάν, ασκείται κριτική στον ´Ορμπαν, ασκείται κριτική στον Πούτιν, αλλά όχι στον Σαμαρά. Γιατί; Διότι με απόλυτη υπακοή απέναντι στην Τρόικα αποφασίζει ανεξάρτητα από τα συμφέροντα του λαού του και της χώρας του. Γιατί δεν παρεμβαίνει η κυρία Μέρκελ, η ΕΕ όπως κάνουν για τον Ερντογκάν, τον Πούτιν και Σια; 

Τέτοια μέτρα όπως αυτά που παίρνει ο κ. Σαμαράς θυμίζουν την στρατιωτική δικτατορία (1967-1974). Οι συνταγματάρχες τότε έκαναν ακριβώς το ίδιο και μέσα σε ελάχιστο χρόνο  έστησαν ένα πιστό τους προπαγανδιστικό κανάλι.

Και πολλοί ´Ελληνες διαθέτουν καλή μνήμη και συγκρίνουν τη σημερινή κατάσταση με την Χούντα και τα τηλεοπτικά της κανάλια. Η λέξη "δικτατορική" στο σχόλιο της συντάκτριας σας ( Κοπτσίδου μετά τις 19:00, 12.06.13) αποδίδει ακριβώς την κατάσταση.

Γιατί δεν μπορείτε να παρουσιάσετε στους γερμανούς ακροατές τα γεγονότα στην Ελλάδα πιο κατανοητά και σε όλες τους τις συνέπειες;

Είναι οι επί τόπου συνάδελφοί σας (π. χ. Höhler μετά τις 18:00, 12.06.13) ανίκανοι να κατανοήσουν τι συμβαίνει στην Ελλάδα;  Δεν διαθέτουν καμία ιστορική μόρφωση; 

Αναρωτιέμαι τι θα πρέπει να συμβεί ακόμη στην Ελλάδα για να γίνονται εδώ ρεπορτάζ και σχόλια με βαθύτερη κριτική και περισσότερες πληροφορίες; 

Γιατί δεν καταλαβαίνετε πόσο επικίνδυνη και απειλητική είναι η κατάσταση στην Ελλάδα;

Αυτή η πράξη βίας του κυρίου Σαμαρά εναντίον της ελευθερίας του τύπου αποτελεί το τέλος της δημοκρατικής νομιμότητας της κυβέρνησης Σαμαρά.

Μια μακρόχρονη και με πάθος ακροάτρια του ραδιοφώνου σας που ταυτόχρονα έχει πολλούς δημοσιογράφους φίλους τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα.

Με συναδελφικούς χαιρετισμούς

you know nothing John Snow....