Γιώργος Σεφέρης «Ελένη»

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλων,

συ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους

στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές

αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.

Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη

βήματα και χειρονομίες∙ δε θα τολμούσα να πω φιλήματα∙

και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;

Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:

καινούριους τόπους, καινούριες τρέλες των ανθρώπων

ή των θεών∙

                                                η μοίρα μου που κυματίζει

ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα

και μιαν άλλη Σαλαμίνα

μ’ έφερε εδώ σ’ αυτό το γυρογιάλι.

                                                Το φεγγάρι

βγήκε  απ’ το πέλαγο σαν Αφροδίτη∙

σκέπασε τ’ άστρα του Τοξότη, τώρα πάει νά ‘βρει

την Καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ’ αλλάζει.

Που είν’ η αλήθεια;

Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης∙

το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,

σαν και μια τέτοια νύχτα στ’ ακροθαλάσσι του Πρωτέα

σ’ άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,

κι ανάμεσό τους –ποιος θα το ‘λεγε;– η Ελένη!

Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.

Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου∙ την άγγιξα μου μίλησε:

«Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια» φώναζε.

«Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία».

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό

το ανάστημα

ίσκιοι και χαμόγελα παντού

στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα∙

ζωντανό δέρμα, και τα μάτια

με τα μεγάλα βλέφαρα,

ήταν εκεί στην όχθη ενός Δέλτα.

                        Και στην Τροία;

Τίποτε στην Τροία – ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν

πλάσμα ατόφιο∙

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια.

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.

Τόσα κορμιά ριγμένα

στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης∙

τόσες ψυχές

δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.

Κι οι ποταμοί φούσκωναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Κι ο αδερφός μου;

                        Αηδόνι αηδόνι, αηδόνι,

τ’ είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ’ ανάμεσό τους;

«Τ’ αηδόνια δε σ’ αφήνουν να κοιμηθείς στις Πλάτρες.»

Δακρυσμένο πουλί,

στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη

που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,

άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,

αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι δε θα ξαναπιάσουν

τον παλιό δόλο των θεών∙

                                                αν είναι αλήθεια

πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,

ή κάποιος άλλος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη

ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος, που ωστόσο

είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,

δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει

μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε

πως τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Μάης 2015

 Ήταν τόσο συγκινητικό και δυνατό το συναίσθημα που νοιώσαμε  που ήρθε τόσο κόσμος να τιμήσει την Ελένη Ζώη ,την Ελένη σας , να βρεθεί σπίτι της , να δει, να ακούσει, να μιλήσει , να είναι κοντά μας, να μοιραστούμε ένα κρασί ( και όλοι φέρατε τόσα πράγματα , λουλούδια , γλυκά , φαγητό, ιστορίες και παραμύθια με λουκουμάκι τριαντάφυλλο.... ). Μια δυνατή και ζεστή αγκαλιά και όλοι ο καθένας ξεχωριστά και όλοι μαζι είπατε σκέψεις σας και πλευρές της που ναι τις γνωρίζαμε καλά , αλλά μας γέμισε ακόμη περισσότερη περηφάνια και κουράγιο για την μάνα μας. Νομίζω ότι αισθανθήκαμε το ίδιο και νομίζω ακόμη ότι θα της άρεσε και μας χαμογέλαγε , θα μας έλεγε να είμαστε δυνατοί να μην το βάζουμε κάτω παρόλες τις απογοητεύσεις και τα προβλήματα. Να είμαστε δημιουργικοί και να ζούμε την κάθε μέρα μας με απόλαυση. Να είμαστε μαζί και να ομορφαίνουμε τη ζωή μας με αγώνα  και τέχνη και με αγάπη.

 

Το σπίτι της - τους είναι πάντοτε ανοιχτό σε οποιαδήποτε συνάντηση και δράση , το συντονιστικό ή ότι άλλο σκεφτείτε  στο σπίτι της συντροφισσας , φίλης σας Ελένης .

 Μεγάλο ευχαριστώ από την Νένα και την Ερρικέτη , από τον Νίκο και Διονύση , από την Μάγια και τον Μάρκο και αν μπορώ να μιλήσω για την μάνα μου, μια μεγάλη καρδιακή αγκαλιά από την Ελένη σας και τον Νίκο της.

(στην επόμενη συνάντηση θα δείτε και τις παλιές φωτογραφίες που δεν προβλήθηκαν λόγω τεχνικού προβλήματος )

                               σας φιλώ

                              Νένα , Ερρικέτη

Η πρεμιέρα ήταν αφιερωμένη στον Νίκο και Ελένη Ζώη , πατέρα και μάνα μου.
Ευχαριστώ ολόψυχα Λάγια, Πολύνα, Παναγιώτη


http://aeginalight.gr/article.php?id=73430

Μια παράσταση για «Ήσυχους Θεατές» του ... καναπέ

«Δεν..» θα συμφωνήσω με την αγαπητή φίλη Βικτωρία Τράπαλη που προτρέπει τους .. «ψαγμένους» και  ... «ανήσυχους» να μη χάσουν την παράσταση του έργου «Δεν..» της Θεατρικής Ομάδας των Σχολείων Αίγινας στο Δημοτικό Θέατρο* της πόλης. Θα έλεγα ότι, αντίθετα, θα έπρεπε να γίνει ένα εκκωφαντικό προσκλητήριο προς τους ...«ήσυχους» πολίτες της συντηρητικής κοινωνίας του νησιού με την ελπίδα να ξεφύγουν για λίγο από τον αγώνα της επιβίωσης και να σκεφτούν πως ο αγώνας τους θα ήταν πιο αποτελεσματικός και πιο ανθρώπινος αν δινόταν με κάποια άλλη, πιο ανθρωποκεντρική φιλοσοφία και με όπλο την επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης.

Θα προέτρεπα λοιπόν όλους τους «ήσυχους τύπους», γονείς, παππούδες, εκπαιδευτικούς, κληρικούς αλλά και όσους κατέχουν μια καρέκλα και ασκούν διοίκηση, να παρακολουθήσουν αυτά που έχουν να μας πουν αξιόλογοι, παγκόσμιας εμβέλειας «ανήσυχοι» πνευματικοί άνθρωποι, με το στόμα των παιδιών μας.

Με ξάφνιασε, ειλικρινά, το θάρρος, για να μην πω το θράσος (με την έννοια της υπερβολικής τόλμης), η προσπάθεια να παντρευτουν οι αντιδικτατορικές, αντιεξουσιαστικές, αντισυμβατικές  θέσεις με το λυρισμό, όσο και αν είναι επαναστατικός, της ποίησης.

Το κατόρθωμα αυτό, που κρύβει πολλή γνώση και πολλή δουλειά, το κατάφερε η κυρία Λάγια Μαστρογιαννίδου, όχι χωρίς αξιοσημείωτο κόπο, πράγμα που της επέτρεψε και να σκηνοθετήσει το δύσκολο αυτό μωσαϊκό. Ακόμα πιό δύκολο όταν έχεις να το διδάξεις στους νέους, έως πολύ νέους, ερασιτέχνες «ηθοποιούς-μαθητές» των Σχολείων της Αίγινας.

Για μας τους παλιότερους, που ζήσαμε  το σχολείο κατά την « εποχή των χαστουκιών»**, μας δίνεται η ευκαιρία να απολαύσουμε και να εκμεταλλευτούμε τη στροφή που έχει πάρει η φιλοσοφία του εκπαιδευτικού συστήματος και κυρίως η νοοτροπία των εκπαιδευτικών και εύχομαι να μην ξαναγυρίσουμε ποτέ  πίσω και να μην ξαναχρειαστεί να γράψουν  στους τοίχους τα εγγόνια μας το «απαγορεύεται το απαγορεύεται».

Πόση διαφορά ανάμεσα με το τώρα και την εποχή που η μόνη, πέρα από τα μαθήματα, επιτρεπόμενη δραστηριότητα ήταν οι Εθνικές Γιορτές, η χορωδία με ελληνοχριστιανικό ρεπερτόριο, ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός και το Κατηχητικό. Και όταν τολμούσες να φέρεις κάποια αντίρρηση, έπεφτε χαστούκι, συνοδευόμενο από τη διαπίστωση-διαταγή: «Μήτε μάνα έχεις, μήτε πατέρα, να έρθουν αύριο και οι δυο», ή «Είσαι κλέφτης και κουμουνιστής, αμέσως στον κουρέα και με την ψιλή». Και αν έκανες και καμιά χοντρή κατσαγανιά, τότε τα άκουγες οικογενειακά: «Ο πατέρας σου είναι γκάνγκστερ και η μάνα σου χαρτορίχτρα».

Χάρις σ’ αυτή τη «στροφή», η σημερινή νέα γενιά γνώρισε και θα μας διδάξει για το θάρρος του Τούρκου θεατρικού συγγραφέα, ποιητή, δοκιμιογράφου, λογοτέχνη, δημοσιογράφου και εκδότη Αζίζ Νεσίν (1915 – 1995) που λόγω της καυστικής κριτικής του κοινωνικού και πολιτικού κατεστημένου υπέστη λογοκρισία, φυλάκιση και εξορία.  Για τη μετάφραση των «Σατανικών στίχων» του καταδικασμένου σε θάνατο  Σαλμάν Ρούσντι, υπέστη διωγμό από τους φανατικούς μουσουλμάνους, αλλά και από την Τουρκική κυβέρνηση.                                                                                                                            
Θα μάθουμε για το βαθιά αναρχικό και αντιεξουσιαστικό τρόπο σκέψης του Βραζιλιάνου ποιητή, θεατρικού συγγραφέα, διηγηματογράφου, σκηνοθέτη του θεάτρου και του κινηματογράφου Ρομπέρτο Ατάυντε (1949) και τον ρόλο που παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Μέσα σε μια οικογένεια λογίων, ασχολήθηκε από μικρός με τα  γράμματα. Σε ηλικία μόλις 21 ετών έγραψε το διαχρονικό έργο  «Δεσποινίς Μαργαρίτα», ένα σατιρικό έργο, με θέμα την εξουσία σε όλες τις μορφές της.

Θα πληροφορηθούμε για την εξέχουσα προσωπικότητα της Λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας τον δημοσιογράφο, συγγραφέα, γελοιογράφο Ουρουγουανό Εντουάρντο Γκαλεάνε (1940-2015) που διώχθηκε από τις στρατιωτικές δικτατορίες της Νοτίου Αμερικής για το έργο του. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο. Είπε πως, « Η ζωή είναι λαχείο, ισχυρίζονται όσοι κερδίζουν». Έφυγε από τη ζωή πριν λίγες μέρες.

Θα φέρουν πάλι κοντά μας τον Ελληνα, μόνιμο κάτοικο της Γαλλίας, δημοσιογράφο, συγγραφέα, σκιτσογράφο και σκηνοθέτη Βασίλη Αλεξάκη (1943). Πολυγραφότατος στην ελληνική και γαλλική γλώσσα. Χαρακτηριστικό των έργων του η λεπτή ειρωνία που αποπνέουν, ένα μίγμα της ελληνικής και της γαλλικής του κουλτούρας.

Στα θεατρικά δρώμενα της Αίγινας δίνει και πάλι το παρόν ο Κώστας Μουρσελάς (1932). Απολυμένος από τη δουλειά του επί Χούντας, άρχισε να γράφει. Να και κάτι καλό από αυτό. Συγγραφέας λογοτεχνικών βιβλιων, θεατρικών έργων και σεναρίων, με τα οποία μεγάλωσε μια ολόκληρη γενιά. Αρκετά από τα έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες.

Η Χρύσα Σπηλιώτη, απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου και με θεατρικές σπουδές στη Γαλλία, πέρα από μια λαμπρή θητεία στο Θέατρο, την Τηλεόραση και τον κινηματογράφο, ασχολήθηκε με τη συγγραφή και σκηνοθεσία θεατρικών έργων και σεναρίων που έχουν κάνει καριέρα και στο εξωτερικό. Εδώ, θα βάλει το πολύτιμο πετραδάκι της στην προσπάθεια των παιδιών, μιας κι έχει ασχοληθεί με το παιδαγωγικό θέατρο και τηλεόραση.

Ο γνωστός ποιητής Γιάννης Στίγκας που μας ξαφνιάζει με τη λιτότητα του στίχου του και τον αποσπασματικό, μοντέρνο τρόπο γραφής, θα μας προβληματίσει ακόμα μια φορά.

Δημουλά Κική (1931). Δεν χρειάζεται συστάσεις. Τακτικό μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Η ποιήτρια που κατάφερε να δώσει σάρκα και οστά σε αφηρημένες έννοιες (Χρόνος - μοναξιά – απώλεια – φθορά) και να δώσει θέση σε κοινές , ταπεινές λέξεις  για να εκφράσει υψηλά νοήματα. Με το πικρό της χιούμορ έχει αγαπηθεί από όλες τις ηλικίες.

Τελευταίος, για λόγους ευγενείας, ο δικός μας ο Νίκος Ναζίρης. Άνθρωπος του πνεύματος και της Τέχνης. Ο δωδέκατος «άγιος» της Αίγινας. Εικαστικός καλλιτέχνης και όχι μόνον. Έδωσε από κοντά το στίγμα του για την επιτυχία του έργου.

«Δεν...» είμαι κριτικός θεάτρου για να αξιολογήσω την υποκριτική αξία των μαθητών – ηθοποιών. Ούτε και το επίπεδο επιτυχίας της διδασκαλίας του έργου από την σκηνοθέτιδα. Σαν απλός θεατής θέλω να  πω ότι η παράσταση από κάθε πλευρά, δεν υστερούσε σε τίποτε σε σχέση με αυτά που προσφέρουν επαγγελματικοί θίασοι και  επώνυμοι σκηνοθέτες.

Άλλωστε ο «αξιολογήσεις» και τα «αριστεία» έχουν γίνει τελευταία πεδίο μάχης ανάμεσα σε κουλτουριάρηδες, δημόσιους άνδρες (και γυναίκες), εκπαιδευτικούς και όσους επιδιώκουν λίγη δημοσιότητα.

Σαν πολίτης αυτής της χώρας θα μου επιτραπεί να έχω τη γνώμη ότι τόσο η αξιολόγηση, όσο και τα «αριστεία» προάγουν τον πολιτισμό και την κοινωνία, φτάνει να είναι δίκαια και διαυγή.

Επίσης, σαν εραστής αυτού του νησιού, θα προσπαθήσω να σημειώσω τα όσα θετικά και αρνητικά πέρασαν μέσα μου αυτό το βράδυ.

Είναι άξιο θαυμασμού το πώς η Λάγια (μου επιτρέπει να την αποκαλώ με το μικρό της όνομα, μετά από τη θερμή χειραψία που ανταλλάξαμε χθες βράδυ), κατάφερε να κάνει να συνεργαστούν γρανάζια, φτιαγμένα μίλια μακρυά το ένα από το άλλο ( Βραζιλία, Τουρκία, Ουρουγουάη, Πειραιάς, Αθήνα, Αίγινα) και να δουλέψει αυτός ο μηχανισμός, το «πράγμα» όπως η ίδια το ονόμασε, με ακρίβεια ελβετικού ρολογιού.

Τί να πω για τα 26 παιδιά – μαθητές – ηθοποιούς, που όλα μαζί, σαν ένα «πράγμα», υλοποίησαν τις ιδέες των συγγραφέων και τις οδηγίες της δασκάλας – σκηνοθέτιδας. Με την κίνηση ή ακινησία τους, τη φωνή ή την σιωπή τους, τον ψίθυρο ή την κραυγή τους, την άρθρωση του λόγου ή την ελλειπτική εκφορά του συμπληρωμένου με χίλιες ανείπωτες λέξεις παντομίμας, αγόρια σε ρόλους γυναικείους, κορίτσια σε αντρικούς, χοροί χαράς να γίνονται σε κλάσμα του δευτερολέπτου σούρσιμο απελπισίας.

Και οι αφανείς ήρωες, πραγματικοί «ήρωες». Φωτισμοί και ήχος από τον Παναγιώτη Σάντα, εξαιρετικοί σε σχέση με τον ανύπαρκτο τεχνικό εξοπλισμό. Η επιλογή της μουσικής και της...μη μουσικής των ήχων της καταιγίδας, του Μανώλη Κασιμάκη, έχουν ένα μεγάλο μερίδιο της επιτυχίας της παράστασης. Τα κοστούμια της Πολύνας Στοφόρου, λιτά, συμπλήρωναν το προφίλ των ηθοποιών. Τα σκηνικά του Απόστολου Δαμοράκη και του Αχιλλέα Παπαχαραλαμπίδη, απόλυτα λειτουργικά και άψογα αισθητικά, βοήθησαν τα παιδιά να κινηθούν και να εκφραστούν στα λίγα τετραγωνικά της σκηνής. Η αφίσα του έργου θα πάρει τιμητική θέση στη συλλογή μου. Το πρόγραμμα γεμάτο με λόγια καρδιάς των παιδιών. Μπράβο στην Στέλλα Σώρου (ζωγραφική) και την Βάσω Παπαδημητρίου (επιμέλεια).

Και βέβαια, δίπλα σε κάθε σκηνοθέτη, υπάρχει ο άνθρωπος που συμπληρώνει τις ιδέες και το όραμα, μοιράζεται την αγωνία και τον κόπο. Η Βάσω Παπαδημητρίου, βοηθός σκηνοθέτη, δικαιούται να μοιραστεί την επιτυχία μαζί με την Λάγια.

Πέρα από τα καλά λόγια για τους συντελεστές της παράστασης, αυτό που έχει σημασία, είναι το αποτέλεσμα.  Θα καταφέρουν αυτά τα παιδιά με την κραυγή τους να μας ξυπνήσουν; Θα μας παρακινήσουν να διαβάσουμε τουλάχιστον κανένα βιβλίο αντί να βλέπουμε τούρκικα σίριαλ, μιας και δεν εγκαταλείπουμε τον καναπέ; Θα μας πείσουν να ψάξουμε και να ψαχτούμε;

*Οπως πάντα, η κτηριακή κατάσταση του Δημοτικού Θεάτρου και ο εξοπλισμός του χειροτερεύουν από χρόνο σε χρόνο. Γδαρμένοι τοίχοι, ετοιμόρροπα πορτοπαράθυρα, πεσμένοι σοβάδες, χαλασμένα καθίσματα, παρένθετες καρέκλες καφενέ, επικίνδυνες ανεμόσκαλες, πρόχειρα ηλεκτρικά καλώδια. Αλλά για τα προβλήματα του δημόσιου αυτού χώρου θα επανέλθουμε σε άλλο σημείωμα.

** Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.  Σόνια Γελαδάκη Β’     Γυμνάσιο Αρρένων Αθηνών . « Η εποχή των χαστουκιών»
   Εκδόσεις ΚΑΚΤΟΣ  2005.

Γιάννης Τζεβελέκος

Μία εκδήλωση αφιερωμένη στην Ελένη Ζώη

 Ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου όλους σας , Μαρία Τοπαλιάν , Μαίρη Μαυρή , Μαρία Αδαμοπούλου, Χρήστο Ρουμπάνη, Λένα , Ντόνα, Μάρω Δούκα , όλους σας που είσασταν και είσαστε μαζί.

 http://www.epohi.gr/portal/politismos/19086-omada-logotexnias-6is-dimotikis-koinotitas-diavazontas-kai-parousiazontas-agapimenous-syggrafeis


ΟΜΑΔΑ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑΣ 6ΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ: "Διαβάζοντας και παρουσιάζοντας αγαπημένους συγγραφείς"

Την Παρασκευή 3 Απριλίου, η ομάδα λογοτεχνίας της Κίνησης 6ης Δημοτικής Κοινότητας, στο πλαίσιο της δραστηριότητας «Διαβάζοντας και παρουσιάζοντας αγαπημένους συγγραφείς», ξεκίνησε τον πρώτο κύκλο εκδηλώσεων/παρουσιάσεων στον κινηματογράφο Αλκυονίς, με τη θερμή ανταπόκριση του κόσμου.
Η αρχή έγινε με έναν από τους σπουδαιότερους μεταπολεμικούς συγγραφείς, τον Αντρέα Φραγκιά (1921-2002), ενώ η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή της ταινίας «Καγκελόπορτα», του Δημήτρη Μακρή, που βασίζεται στο ομότιτλο μυθιστόρημα του συγγραφέα.
Η εκδήλωση ήταν αφιερωμένη στην Ελένη Ζώη, μια από τις πιο σημαντικές παρουσίες της Κίνησης, που απρόοπτα και πρόωρα έφυγε από τη ζωή την προηγούμενη μέρα.
Η Κίνηση της 6ης Δημοτικής Κοινότητας δημιουργήθηκε τον Νοέμβριο του 2008 από κατοίκους που πρόθεση είχαν να εμποδίσουν την κοπή των δέντρων στο πάρκο Κύπρου και Πατησίων. Όπως μας λέει όμως η Μαρουλίνα Πλακάκη «βαθύτερη αιτία ήταν να κάνουμε καλύτερη την ποιότητα ζωής και την καθημερινότητά μας. Θέλαμε να ζούμε ειρηνικά και να απαντάμε στα φαινόμενα μισαλλοδοξίας και ρατσισμού που είχαν παρουσιαστεί στη ζωή μας με αλληλεγγύη και πολιτισμό. Από τότε, αντιμετωπίζουμε δυναμικά τα προβλήματα της γειτονιάς μας και καταγράφουμε τα θετικά της περιοχής μας. Η Κίνηση, σε αυτά τα 7 χρόνια, έχει αναπτύξει πολυποίκιλες δραστηριότητες που αφορούν, μεταξύ άλλων, την καθαριότητα, την επικινδυνότητα των κτιρίων αλλά και την παραβατικότητα, την εγκληματικότητα και τα ναρκωτικά, συνεργάζεται με τα σχολεία της γειτονιάς και το ΚΕΘΕΑ, συμμετέχει στο Αντιφασιστικό Δίκτυο και, τελευταία, με άλλες ομάδες στο Πεδίον του Άρεως».  Γι’ αυτήν την Κίνηση και τις δραστηριότητές της, και ως μέλος του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου της Αθήνας, ενδιαφέρθηκε πολύ η Μάρω Δούκα, όπως μας είπε η Μαίρη Μαυρή, η οποία ήταν συνυποψήφια της για το ΔΣ. «Μετά από κάποιες συνεδριάσεις, προέκυψε η ιδέα της Ομάδας Λογοτεχνίας η οποία χωρίζεται σε μικρότερες ομάδες που η καθεμία μελετά έναν συγγραφέα που δεν είναι εν ζωή πια, το έργο και την εποχή του. Ο Αντρέας Φραγκιάς είναι ο πρώτος που παρουσιάσαμε, ενώ παρευρέθηκαν η γυναίκα και η κόρη του. Σ’ αυτή την ομάδα, δούλεψαν η Ηλέκτρα Στροβιλίδου, ο Χρήστος Ρουμπάνης κι εγώ, εστιάζοντας σε δύο βιβλία, στα Λοιμός και Καγκελόπορτα». Για ένα διάστημα, όσο είχε χρόνο, συμμετείχε και η καθηγήτρια νεοελληνικής φιλολογίας Έρη Σταυροπούλου, ενώ η δουλειά μοιράστηκε σε τρία μέρη: βιογραφικά στοιχεία, χαρακτήρες, σύγκριση της εποχής του Φραγκιά με τη σημερινή.
«Είναι θαυμάσιο να διαβάζεις έναν συγγραφέα, να τον γνωρίζεις καλά, και μετά να ξαναδιαβάζεις τα βιβλία του με άλλη ματιά» συνεχίζει η Μαίρη. «Όταν καλείσαι να το πεις και σε άλλους, τα διαβάζεις πιο προσεκτικά, πιο ευαίσθητα, αυτό κάνει την ανάγνωση πιο ερευνητική».

Σοφία Ξυγκάκη


ΜΑΡΩ ΔΟΥΚΑ: Να ανυψωθεί ο αναγνώστης από δέκτης σε πομπό

Πώς προέκυψε η ιδέα για τη δημιουργία μιας τέτοιας ομάδας λογοτεχνίας; Φοβάστε ότι σημαντικοί συγγραφείς θα ξεχαστούν, μαζί και η εποχή που εκπροσωπούν;
Πρόθεσή μου, αρχικά, ήταν να μην «εμπλακούμε» με το υστερόβουλο «δούναι και λαβείν» που ορίζει και περιορίζει τις προτιμήσεις και τις επιλογές μας στην ανάγνωση, όταν πρόκειται για συγγραφείς που ζουν και κινούνται ανάμεσά μας. Με στενοχωρούσε επίσης και το ότι σημαντικοί συγγραφείς, χθεσινοί μόλις, είναι σχεδόν άγνωστοι ή λησμονημένοι σήμερα. Μ’ αυτές τις σκέψεις, ήρθα σε επικοινωνία, χάρη στην παραμυθού και ταξιδεύτρια Μαρουλίνα Πλακάκη, με τη θαυμαστή Κίνηση Κατοίκων της 6ης Κοινότητας. Η πρότασή μου δεν ήταν άλλη από την αναζήτηση της δυνατότητας να «ανυψωθεί» συνειδητά ο αναγνώστης, μέσα από τη δική του προσπάθεια και δοκιμασία, από παθητικός δέκτης ενός βιβλίου σε δυναμικό πομπό σκέψεων, συγκινήσεων, γνώσεων, αξιών.
Τώρα που το σκέπτομαι, όμως, με αφορμή το ερώτημά σας, το θέμα δεν είναι αν λησμονηθεί ένας σημαντικός συγγραφέας και μαζί μ’ αυτόν και η εποχή που εκπροσωπεί. Ο συγγραφέας, έτσι κι αλλιώς, σημαντικός θα παραμείνει. Το θέμα είναι εμείς, οι απόγονοι-επίγονοι, τι κάνουμε, πού πατάμε, πώς προχωράμε, πώς διεκδικούμε το μέλλον, αν αγνοούμε το «εγγύς» παρελθόν, αν δεν είμαστε σε θέση, ως αναγνώστες της λογοτεχνίας και της ζωής, να παραλάβουμε τη σκυτάλη και να την πάμε παραπέρα…

Πώς επιλέγονται αυτοί οι συγγραφείς; Είναι μόνον Έλληνες;
Ναι, αρχικά, μόνον Έλληνες. Όχι βέβαια από καμιά διάθεση εσωστρέφειας, αλλά γιατί από τους δικούς μας κυρίως συγγραφείς θα οπλιστούμε με τα εφόδια εκείνα που απαιτούνται για να συνομιλήσουμε επί της ουσίας και με τους ξένους… Μ’ εκνευρίζει αφάνταστα η ξενομανία-επαρχιωτισμός που, λίγο έως πολύ, μας έχει όλους διαποτίσει. Τι με νοιάζει εμένα, λέω τώρα, το δέος για τον τάδε «σημαιοφόρο» Ευρωπαίο ή Αμερικανό, αν δεν έχεις διαβάσει το «Πλήθος» του Φραγκιά;
Ως ξεκίνημα, λοιπόν, εκτός από τον εμβληματικό Αντρέα Φραγκιά, πρότεινα άλλους πέντε από τους «δικούς μου» Έλληνες συγγραφείς, περισσότερο ως δείγμα παρά ως κανόνα. Τον Πέτρο Αμπατζόγλου, εισηγητή του ρεαλιστικού «παραλόγου», που αποτυπώνει εύστοχα με σαρκαστική, παραληρηματική διάθεση την εποχή του. Τον Αριστοτέλη Νικολαΐδη, έναν από τους «απαιτητικότερους» συγγραφείς-διανοητές της γενιάς του. Τον Νίκο Κάσδαγλη, τον εκ νέου εισηγητή του λαϊκού, κοινωνικού ρεαλισμού, που μας «κληροδότησε» τους «Κεκαρμένους», βιβλίο-αναφορά, και ένα από τα δραστικότερα κείμενα για τη Μακρόνησο. Την ευθύβολη λατρεμένη Μέλπω Αξιώτη, τέλος, και την παραμελημένη Γαλάτεια Σαράντη, μια από τις πιο στοχαστικές φωνές του εσωτερικού μονολόγου… Εύχομαι να ακολουθήσουν, αλλά αυτό θα εξαρτηθεί από τις προτάσεις τώρα και τη διάθεση της Ομάδας, ο Χατζής, ο Χάκκας, ο Ιωάννου, η Μιλλιέξ, η Έλλη Αλεξίου, η Καίη Τσιτσέλη, η Λιλή Ζωγράφου…

Ο τίτλος Διαβάζοντας και Παρουσιάζοντας βρίσκεται στον αντίποδα της κλειστής λέσχης ανάγνωσης. Θα βλέπατε να δημιουργούνται τέτοιες ομάδες και σε άλλες γειτονιές της Αθήνας;
Αυτός κυρίως είναι ο στόχος. Εκτός από αυτό, όμως, η εκδήλωση για τον Φραγκιά, για παράδειγμα, θα μπορούσε να επαναληφθεί και σε όποια άλλη γειτονιά, συμβάλλοντας στη συνεργασία και στην επικοινωνία των Αθηναίων δημοτών μεταξύ τους. Για όλα αυτά, βέβαια, απαιτείται αφοσίωση, μεθοδικότητα, οργάνωση και φυσικά άμεση συμμετοχή των κατοίκων.
Εδώ οφείλω να τονίσω ότι η Κίνηση Κατοίκων της 6ης Κοινότητας όχι μόνο αγκάλιασε εξαρχής και με συγκινητική προθυμία την «ιδέα» μου, ενώ θα μπορούσε να με «στείλει» ευγενικά από εκεί που ήρθα, εφόσον είχε και έχει τόσα άλλα επείγοντα να την απασχολούν, αλλά και για την εκδήλωση - παρουσίαση του Φραγκιά, πέρα από μια δύο συζητήσεις που είχα από κοινού με τη Μαίρη Μαυρή, τον Χρήστο Ρουμπάνη και την Ηλέκτρα Στροβιλίδου, δεν κούνησα ούτε το μικρό μου δαχτυλάκι. Υπεύθυνοι για όλα, και με επιτυχία, ήταν οι ίδιοι, υποστηριζόμενοι, εννοείται, από την Κίνηση. Πώς, λοιπόν, να μην τους θαυμάζω; Και πώς να μη λυπάμαι κι εγώ μαζί με τη Μαρία Τοπαλιάν, τη Μαίρη Αδαμοπούλου, τη Μαρουλίνα, τη Μαίρη, για τον απρόσμενο χαμό της αλησμόνητης, και για μένα, ευγενικής και αποφασισμένης Ελένης Ζώη; Τελευταία φορά, πριν από λίγο καιρό, είχαμε σταυροφιληθεί στο Σύνταγμα.
Τελειώνοντας, επειδή τίποτα δεν είναι αυτονόητο, θα ήθελα να ευχαριστήσω και δημόσια τον Θανάση Μήνα για τη συμπαράστασή του και τις εκδόσεις Κέδρος για τα βιβλία που πρόσφεραν στην Κίνηση.

πηγή: epohi.gr

Ρένα σ'ευχαριστώ για όλα , Βικτώρια σ'ευχαριστώ , όλους τους φίλους και συντρόφους ,
 το μαζί -έλεγε- είναι όλος ο κόσμος......
http://aeginalight.gr/article.php?id=72583

"Έφυγε" η Ελένη Ζώη...

Σε τροχαίο, χθες το απόγευμα της Πέμπτης, 2/4/2015, στο δρόμο Αγίας Μαρίνας-Πόρτες, έφυγε από κοντά μας η Ελένη Ζώη.
Η αγωνίστρια Ελένη, που συμμετείχε σε κοινωνικούς αγώνες στην Αίγινα και στην Αθήνα, τους τελευταίους μήνες έκανε κι έναν προσωπικό και μοναχικό αγώνα, προσπαθώντας να συνεχίσει να υπάρχει χωρίς τον αγαπημένο της σύντροφο Νίκο, που έσβησε λίγους μήνες πριν.

Θα την αποχαιρετήσουμε για τελευταία φορά αύριο Σάββατο, 4/4, στην Παχειά Ράχη, στις 3 το μεσημέρι. 

Birth day

χωρίς εσάς δεν θα υπήρχα, μου δώσατε ζωή, με κάνατε άνθρωπο, με μάθατε να αγαπάω και να αγαπιέμαι , μου δείξατε μέρη ,ανθρώπους, ζωές , να εκτιμάω και να νοιάζομαι. Να κρατάω το τιμόνι σε ωκεανούς δύσκολους , όμορφους και θαυμαστούς. Να αγωνίζομαι για το δίκαιο και το ωραίο . Με μάθατε να διαβάζω,να ακούω να κάνω φίλους και σχέσεις ,να μη φοβάμαι .Με μάθατε να γελάω δυνατά με την καρδιά μου , να νοιώθω και να αισθάνομαι ανθρώπους να θέλω να μοιράζομαι τη ζωή μου μαζί τους. Μου διηγηθήκατε  βιβλία και ιστορίες  , η ζωή σας και η σχέση σας  η ωραιότερη απ'αυτές, αυτά που δημιουργήσατε μαζί είναι ο φάρος μου και η αρχή των πάντών.
     ευχαριστώ για πάντα
η κόρη σας Νένα (τα ίδια  πράξατε  για την Ερρικέτη  και πιο μετά στην Μάγια και τον Μάρκο που ακόμα είναι τόσο μικρούλης). Σας αγαπάω
εις τους αιώνας των αιώνων