http://aeginalight.gr/article.php?id=55816#.U71dFUDQuSs

Νίκος Ζώης - σαν τα όνειρα που έτρεφε

Πόσοι λυπήθηκαν, στεναχωρέθηκαν, στο νησί για τον πρόωρο θάνατο του Νίκου Ζώη - είτε τον ήξεραν λίγο, είτε πολύ - φάνηκε τις δυο μέρες που έχουν μεσολαβήσει από την ξαφνική απώλεια.
Από παντού ακούς, "Μα τι υπέροχος άνθρωπος", "Τι καλή ψυχή", "Τόσο θετικός, τόσο ενεργητικός", "Άρχοντας ο καπετάνιος", "Δεν είναι δυνατόν, δεν μπορεί." Ένας, στην ερώτηση: "Τι γίνεται; Τι νέα;" απάντησε, "Το μόνο τραγικό είναι αυτό με το Νίκο". Σα να είχαν πάει παραπέρα οι κραυγές, οι φωνές, οι δημόσιες αντιπαραθέσεις ή τα προσωπικά του καθένα μας. Και προφανώς τα ίδια θα ακούγονται οπουδήποτε αλλού έδωσε δείγματα γραφής σαν αγωνιστής-δημοκράτης.
Από τα ποντοπόρα καράβια που κυβέρνησε, μέχρι στις πλατείες και τους δρόμους της Αθήνας όταν συμμετείχε στο κίνημα των Αγανακτισμένων. Ούτε παράλλαζε το μέγεθός του, έστω ένα ουζάκι να έπινε στα καφενεία κάτω από το Δημαρχείο, ή όταν τον έβρισκες προεκλογικά να κατοικοεδρεύει στο εκλογικό κέντρο της δημοτικής παράταξης Αίγινα Κοινωνία Πολιτών.

Ήταν και που ήξερε να χαίρεται και να γελάει, να δίνει τις μάχες του με αγάπη για τη ζωή, να είναι ανθρώπινος κι ευαίσθητος την κάθε στιγμή του.

Τι παρανόηση να κάνεις εκεί; Πώς να μην καταλάβεις; 

Κηδεύτηκε χτες.

Η Ελένη - σαράντα χρόνια γυναίκα του, ίδια ποιότητα, πώς αλλιώς; - τα παιδιά του, τα εγγόνια του, αλλά κι οι φίλοι, οι συναγωνιστές, οι απλοί γνωστοί, θα μετρηθούν με το κενό μιας αναντικατάστατης απουσίας.

Ή με την αύρα, το ζωογόνο φρέσκο αεράκι, μιας οιονεί άυλης παρουσίας.

Σαν τα όνειρα που έτρεφε, και βαθειά μέσα μας τρέφουμε κι εμείς.

Υ.Γ. η φωτογραφία έφτασε στα χέρια μας με μια αφιέρωση από κάτω:

                         Ήθελα φίλοι μου έτσι να θυμόμαστε το Νίκο  

Βικτώρια Τράπαλη