"der himmel über berlin"

"Όταν το παιδί ήταν παιδί
περπατουσε κουνωντας τα χερια του,
ήθελε το ρυάκι να είναι ποτάμι,
το ποτάμι να είναι χείμαρρος,
και αυτη η λακκούβα με νερό να ειναι η θάλασσα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν ήξερε ότι ήταν παιδί,
ολα ηταν ενα μερος της ψυχης,
και όλες οι ψυχές ήταν μία.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν είχε άποψη για τίποτα,
δεν είχε συνήθειες,
καθοταν συχνά σταυροπόδι,
το εσκαγε τρεχοντας,
ειχε ''κορυφη'' στα μαλλια,
και δεν έκανε καμμία γκριματσα όταν φωτογραφιζοταν

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν η ώρα για αυτά τα ερωτήματα:
Γιατί είμαι εγώ, και γιατί δεν ειμαι εσυ;

Γιατί είμαι εδώ, και οχι εκει;
Ποτε ξεκινησε ο χρονος και πού τελειωνει το διάστημα;
Δεν ειναι η ζωή κάτω από τον ήλιο απλώς ένα όνειρο;
Είναι μηπως αυτό που βλέπω και ακούω και μυριζω
μόνο μια παραίσθηση ενός κόσμου πριν τον κόσμο;

Εχοντας υπόψη "τo κακο" και τους ανθρώπους
υπάρχει αυτο που λεμε "κακο " πραγματικά;
Πώς γινεται να είμαι εγώ, ετσι οπως είμαι,
και να μην υπήρχα πριν γινω αυτο που ειμαι
και ότι κάποια μέρα, εγώ, οπως είμαι,
δεν θα είμαι πλέον αυτος που είμαι;

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
δεν του αρεσε το σπανάκι, τα μπιζέλια, το ρυζόγαλο,
ουτε το κουνουπίδι στον ατμο,
αλλα τα τρώει όλα αυτά τώρα, και δεν είναι μόνο επειδή "πρεπει"

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
ξύπνησε μια φορά σε ένα ξενο κρεβάτι,
και τώρα κάνει το ιδιο ξανά και ξανά.
Πολλοί άνθρωποι, τότε, φαινόντουσαν όμορφοι,
τώρα ομως πολυ λίγοι, από καθαρή τύχη.

Είχε πλασει στο μυαλο του μια σαφή εικόνα του παραδείσου,
ενω τώρα το πολύ μπορει να μαντεψει,
δεν μπορούσε τοτε ουτε να διανοηθεί τη "μηδαμινοτητα"
ανατριχιάζει, ομως, σήμερα στη σκέψη αυτη.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
επαιζε με ενθουσιασμό,
και, τώρα, έχει τον ιδιο ενθουσιασμο όπως και τότε,
μόνο όταν πρόκειται για τη δουλεια του

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
Ήταν αρκετό να φάει ένα μήλο,...ψωμί,
Και έτσι είναι ακόμα και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
τα χέρια του ηταν γεματα μούρα, όπως μόνο τα μούρα τα γεμιζαν
και ακόμη και τώρα ετσι κανουν
φρεσκα καρύδια του ''εγδερναν'' τη γλωσσα
και ακόμη ετσι ειναι,
για καθε βουνοκορφή,
ειχε λαχτάρα για ενα ακομη ψηλότερο βουνό,
και για κάθε πόλη,
ειχε λαχτάρα για μια ακόμα μεγαλύτερη πόλη,
και εξακολουθεί να είναι έτσι,

Έφθανε για τα κεράσια στα ψηλοτερα κλαδιά των δέντρων
με ενα ενθουσιασμο που έχει ακόμη και σήμερα,
νοιωθει συνεσταλμενος σε αγνώστους,
και το νοιωθει ακόμη και τώρα.

Περίμενε το πρώτο χιόνι,
και το περιμένει ετσι ακόμη και τώρα.

Όταν το παιδί ήταν παιδί,
έριξε ένα ραβδί σαν βελος πανω σ ενα δέντρο,
και παλλεται εκει ακόμη μεχρι σήμερα"