Πριν απο μερικές ημέρες έγινα 39 χρονών. Το αγαπημένο μου παιχνίδι μικρή , από τα αγαπημένα μου δηλαδή, ήταν το Που είναι τα μαλλιά μου.
Πήγαινα σπίτι του παππού και της γιαγιάς μου ψαρρών στο ισόγειο και το έπαιζα με τις ώρες μαζί με την ξαδέλφη μου . Το παιχνίδι είχε ως εξής
Η κρεβατοκάμαρα τους είχε ενα μεγάλο κρεβάτι με μια δαντέλα από ξύλο στο τελείωμα, το λέω δαντέλα γιατί έτσι μου φαντάζει. Ήταν μία κουπαστή ξύλινη με καμάρες μικρες που χώραγαν μέσα παιδικά ποδαράκια.
Βάζαμε λοιπόν ανάμεσα στις μικρές καμάρες δίπλα δίπλα τα πόδια μας καθισμένες στο κρεβάτι και κοιταζόμασταν στον καθρέφτη απέναντι - η τουαλέτα της γιαγιάς που επάνω είχε μια πουδριερα , μια χτένα και μια μαλακή βούρτσα με ασημένιες σκαλιστες λαβές , έχω την πουδριέρα της τώρα πια στο κομοδίνο μου . Τα μαλλιά μου καστανόξανθα ιδιαίτερα το καλοκαίρι , της Χαρίσσας μαύρα.
Κοιταζομασταν και ΄λέγαμε κουνωντας το κεφαλι μας μιά αριστερα , μια δεξιά "Που είναι τα μαλλιά μου"; και πέφταμε προς τα πίσω ανάσκελα ενώ ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια. Παίζαμε έτσι μέχρι να ζαλιστούμε από το γέλιο με κατακκόκινα μάγουλα και μπερδεμένα μαλλια.
το τι γέλιο κάναμε δεν περιγράφεται , κάθε τόσο ερχόταν η γιαγιά να μας πει να προσέχουμε μη βγάλουμε κανά λαιμό ή μη σπάσουμε το κρεβάτι.
Συνήθως ο παππούς έφτιαχνε "καρελάκια" με μπόλικο βούτηρο και τα τρώγαμε εκεί πάνω πεινασμένες από το παιχνίδι.
αυτό τον καιρό το που είναι τα μαλλιά μου δε γελάει με την καρδιά του. Μου υπόσχομαι λοιπόν να μη βγάλω ούτε το λαιμό μου , ούτε και να σπάσω τον καθρέφτη μου, μου υπόσχομαι να με ξαναπονέσει η κοιλιά μου από γέλια και να ξαναχρειαστώ καρελάκια για να γιάνει. με αγάπη σε 'μενα.
